8 λόγοι που το σχολείο προκαλεί στα παιδιά κατάθλιψη και μειώνει τη νοημοσύνη τους

Σκοπός του σχολείου, κατά γενική ομολογία, είναι να βοηθήσει τα παιδιά να ωριμάσουν, να γίνουν ευσυνείδητοι, υπεύθυνοι, οξυδερκείς ενήλικες, οι οποίοι θα διαχειρίζονται με σύνεση τη ζωή τους και θα προσφέρουν στον κόσμο όλη αυτή την παιδεία και τα αγαθά που έχουν αποκτήσει την περίοδο της σχολικής ζωής.

Ωστόσο, το σχολείο, με την έννοια που  του αποδίδεται, απέχει πολύ από την προαναφερόμενη θεωρητική βάση. Στην ουσία, το σχολείο, ως θεσμός που λειτουργεί στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη μας, φαίνεται πως καθυστερεί την εξέλιξη της νοημοσύνης των παιδιών, ενώ παράλληλα τα γεμίζει άγχος και ανησυχία, στοιχεία που οδηγούν στον χαοτικό κόσμο που βιώνουμε όλοι καθημερινά.

Ως εκ τούτου, παραθέτουμε οκτώ λόγους για τους οποίους το σχολείο προκαλεί στα παιδιά κατάθλιψη και μειώνει τη νοημοσύνη τους.

1. Διδάσκει στα παιδιά να συμμορφώνονται

Το σχολείο διδάσκει τα παιδιά να υπακούν σε εντολές και να ακολουθούν πιστά και τυφλά ό,τι τους λένε. Τα παιδιά καθοδηγούνται όσον αφορά αυτά που καλούνται να κάνουν, είτε τους αρέσει, είτε όχι. Για παράδειγμα, καλούνται να καθίσουν σε ένα θρανίο για πολλές ώρες, χωρίς να εκφράσουν κάποιο παράπονο, ενώ η μοναδική τους δραστηριότητα περιορίζεται στην αποστήθιση πληροφοριών, τις οποίες ενδεχομένως να μη χρειαστούν ποτέ στη ζωή τους. Τα παιδιά λαμβάνουν εντολέςόσον αφορά το πότε να μιλήσουν, πότε να κινηθούν και πότε να επισκεφτούν την τουαλέτα.

Συνεπώς, όσο περνάει ο καιρός τα παιδιά παύουν να εμπιστεύονται την εσωτερική τους φωνή και συμμορφώνονται με αυτό που απαιτεί από αυτά η αρχή της εξουσίας, κάτι που τα καταπιέζει βαθύτατα και, χωρίς αυτό να μας προκαλεί έκπληξη, τους προκαλεί κατάθλιψη και μια αίσθηση ανεκπλήρωτης επιθυμίας.

2. Διδάσκει στα παιδιά τι να σκεφτούν και πώς να σκεφτούν.

Το σχολείο δεν διδάσκει στα παιδιά τον τρόπο να αναπτύσσουν την ικανότητα έλλογης σκέψης, που θα τα οδηγήσει να εξαγάγουν τα δικά τους συμπεράσματα στη διαχείριση των πληροφοριών. Αντιθέτως, τα παιδιά δέχονται πιέσεις για να πιστέψουν αυτά τα οποία διδάσκονται, ανεξάρτητα από το κατά πόσον αυτά ισχύουν, ή είναι προϊόντα δικής τους κατανόησης. Ως εκ τούτου η κριτική τους σκέψη παρεμποδίζεται χωρίς να βελτιώνεται, ενώ ως αποτέλεσμα τα παιδιά γίνονται ανόητα αυτόματα.

3. Διδάσκει τα παιδιά να μην είναι δημιουργικά.

Η φαντασία των παιδιών είναι ανεξάντλητη, ωστόσο το σχολείο με θαυμαστό τρόπο καταπιέζει αυτή την φαντασία. Τα παιδιά έχουν τη δυνατότητα να είναι απίστευτα δημιουργικά, ωστόσο οι Τέχνες σχεδόν απουσιάζουν στην πλειονότητα των σχολείων ανά τον κόσμο, δεδομένου ότι μια καριέρα στον χώρο της Τέχνης δεν συμβαδίζει με την κερδοφορία. Αντί λοιπόν, να επιτρέψουν στα παιδιά να εξερευνήσουν τον εαυτό τους εκφράζοντας παράλληλα τις πιο ενδόμυχες σκέψεις  και τα συναισθήματά τους μέσα από τη ζωγραφική, τη μουσική, το θέατρο και την τέχνη γενικότερα, καταναλώνουν το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου τους περιορισμένα μέσα στους τοίχους μίας αίθουσας, μαθαίνοντας βαρετά πράγματα, τα οποία δεν ασκούν στα οποία κανένα ενδιαφέρον, χωρίς το ίδιο το σχολείο να κάνει το παραμικρό για να καλλιεργήσει το μυαλό, την καρδιά και το πνεύμα τους.

4. Διδάσκει στα παιδιά να φοβούνται την αποτυχία.

Τα λάθη μάς διδάσκουν να ωριμάζουμε, να γίνουμε σοφότερα όντα, ωστόσο το σχολείο διδάσκει στα παιδιά να φοβούνται την αποτυχία, λες και η αποτυχία είναι κάποια μορφή κακού που πρέπει να αποφύγουμε. Τα παιδιά στο σχολείο διδάσκονται ότι πρέπει απλώς να μελετάνε, μόνο και μόνο για να πετύχουν στις εξετάσεις, ενώ όσοι αποτυγχάνουν αντιμετωπίζονται με περιφρόνηση, μερικές φορές και με ειρωνεία, λες και είναι η προσωποποίηση της αποτυχίας. Ως εκ τούτου, τα παιδιά μαθαίνουν να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό για να αποφύγουν τα λάθη, γεγονός που τα παρεμποδίζει απλώς από την προσπάθεια να επιτύχουν νέους στόχους που ενδεχομένως να αποκτήσουν στην μετέπειτά ζωή τους, μόνο και μόνο από φόβο ότι μπορεί να αποτύχουν..

5. Διδάσκει στα παιδιά ότι το παιχνίδι δεν είναι χρήσιμο.

  Τα παιδιά βρίσκουν απίστευτη χαρά κι απόλαυση όταν παίζουν, όταν περνάνε καλά, όταν γελάνε, κάνοντας πράγματα χωρίς κάποιον σκοπό, ή λόγο, εκτός από το ίδιο το παιχνίδι. Το παιχνίδι κάνει την καρδιά τους να πάλλεται από ευτυχία και μετατρέπει τη ζωή τους σε γιορτή. Σιγά-σιγά, ωστόσο, καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν, διδάσκονται ότι το παιχνίδι δεν είναι χρήσιμο, από τη στιγμή που δεν είναι παραγωγικό και, άρα, ότι είναι απλώς χάσιμο χρόνου.

Επιπλέον, τα παιδιά διδάσκονται ότι πρέπει να είναι και να παραμένουν σοβαρά, σε εγρήγορση, αγχωμένα για το μέλλον, γεγονός που τους προκαλεί κατάθλιψη και δεν τους επιτρέπει να αφήσουν τον εαυτό τους ελεύθερο, να ηρεμήσει, να χαλαρώσει στο παρόν και να απολαύσει την ομορφιά που τους προσφέρει η ίδια η ζωή.

6. Διδάσκει στα παιδιά να μην ακούν την καρδιά τους.

Σε αντίθεση με τους ενήλικες, τα παιδιά ακούνε την καρδιά τους. Ωστόσο, μετά από μία πορεία μακρόχρονης κοινωνικής προσαρμογής, όταν τα παιδιά γίνονται ενήλικες, έχουν ήδη κτίσει φράγματα μεταξύ του εαυτού τους και της καρδιάς τους, μην έχοντας πλέον την ικανότητα να ακούσουν τη φωνή της καρδιάς τους. Αυτή η προσαρμογή συντελείται κυρίως στο σχολείο, όπου τα παιδιά σε καθημερινή βάση πιέζονται να κάνουν πράγματα που απεχθάνονται, που θεωρούν βαρετά και μάταια, ενώ διδάσκονται ότι για αυτά τα πράγματα η κοινωνία κάποια στιγμή θα τα ανταμείψει. Ως αποτέλεσμα, αναπτύσσουν τη συνήθεια να μην εμπιστεύονται και να μην ακούν την εσωτερική τους φωνή, ενώ χάνουν επαφή με αυτό που αποζητά η καρδιά τους.

7. Διδάσκει τα παιδιά να συνδέουν το χρήμα με την επιτυχία.

Ένας περαιτέρω λόγος που το σχολείο προκαλεί στα παιδιά κατάθλιψη και μειώνει την οξυδέρκειά τους είναι ότι τα οδηγεί να συγχέουν το κέρδος με τον επιτυχημένο τρόπο ζωής. Στο σχολείο, τα παιδιά μαθαίνουν ότι πρωταρχικός στόχος στη ζωή είναι ένας καλός μισθός και διδάσκονται ότι πρέπει να θυσιάσουν σχεδόν το ένα τρίτο της ζωής τους πιέζοντας τον εαυτό τους να μάθουν και να κάνουν συγκεκριμένα πράγματα, ώστε να πάρουν ένα πτυχίο που θα τους επιτρέψει αργότερα να εργαστούν ως σκλάβοι σε κάποια εταιρεία.

  Ως εκ τούτου τα παιδιά παύουν να κυνηγούν τα όνειρά τους, όλα αυτά που θα  έδιναν πραγματικό λόγο ύπαρξης και νοήματος στη ζωή τους. Αντιθέτως ασχολούνται με ανούσια πράγματα που  βαρύνουν τον ψυχισμό τους και τα βοηθούν απλώς να επιβιώνουν κι όχι να ζουν.

8. Διδάσκει στα παιδιά να θυσιάζουν το σήμερα για το αύριο.

Το παρόν, η παρούσα στιγμή είναι το μόνο που έχουμε. Το μέλλον, όπως και το παρελθόν, δεν υπάρχει κι εάν του δώσουμε παραπάνω προσοχή από αυτήν που είναι απαραίτητη, δεν θα καταφέρουμε να απολαύσουμε το εδώ και τώρα. Οι περισσότεροι άνθρωποι, ωστόσο, δεν απολαμβάνουν την παρούσα στιγμή. Αντιθέτως, προσπαθούν στο διηνεκές να επιτύχουν έναν μελλοντικό στόχο, με την πεποίθηση ότι εάν τον επιτύχουν, θα αισθανθούν πληρότητα και ευτυχία.

Αυτή η νοοτροπία έχει διαποτίσει τα παιδιά, και μελλοντικούς ενήλικες, μέσα από την πορεία τους ως μαθητές στο σχολείο. Στο σχολείο, τα παιδιά βιώνουν ιδεολογική χειραγώγηση και γαλουχούνται με την πεποίθηση ότι η θυσία του σήμερα, μέσα από τη σκληρή μελέτη  και την υπακοή συγκεκριμένων εντολών, θα τα ανταμείψει αύριο. Ωστόσο, μένοντας επικεντρωμένα στο μέλλον, τα παιδιά σπαταλούν όλη τη ζωή τους και καταλήγουν να γίνονται θλιμμένοι ενήλικες, γεμάτοι ματαιώσεις, που τους προκαλούν τεράστιο ψυχολογικό άγχος.