Πόσο προστατεύεις τον εαυτό σου;

Ανάμεσα σε πιέσεις, απογοητεύσεις, υποχρεώσεις, συμβιβασμούς και συνεχείς εκκρεμότητες εσύ πόσο και πώς προστατεύεις τον εαυτό σου; Στη σύγχρονη εποχή των ταχυτήτων, των πολλαπλών ρόλων και των οικονομικών απαιτήσεων, η διασφάλιση μιας εσωτερικής ισορροπίας μοιάζει πιο δύσκολη από ποτέ. Ο ψυχισμός ακροβατεί ανάμεσα στην πίεση και την επιθυμία που παραμερίζεται εν τέλει.

Συνήθως, υπερεκτιμούμε τις δυνάμεις μας και θεωρούμε πως αντέχουμε. Παρατείνουμε, αναβάλλουμε, σιωπούμε. Σε έναν καταπιεσμένο και υπ’ ατμόν εαυτό, όμως, όλα είναι έκρυθμα και απρόβλεπτα….

Τα όρια του καθενός μας καταπατούνται συχνά και απερίσκεπτα. Προτιμούμε να ζορίσουμε λίγο ακόμα τον εαυτό μας προκειμένου να φτάσουμε έναν στόχο, να διεκπεραιώσουμε κάτι ή να διευκολύνουμε μια κατάσταση. Και το «λίγο ακόμα» παίρνει πολύ…! Σχεδόν «συνηθίζουμε» να είμαστε πιεσμένοι, αγχωμένοι, απελπισμένοι. Υπομένουμε, γιατί θεωρούμε ότι δεν έχουμε άλλη επιλογή. Κι όλο και αλλοτριωνόμαστε, κι όλο κι αλλοιωνόμαστε ψυχικά και συναισθηματικά.

Κι έρχεται μια μέρα που συνειδητοποιείς ότι ζεις μια ζωή που στην ουσία δεν επιθυμείς.

Τόσες θυσίες, τόσες αυτοθυσίες, τόσες προτεραιότητες και τόσες ιεραρχήσεις που σε έκαναν να ξεχάσεις την ουσία σου. Ποιος είσαι; Τι θέλεις; Τι λαχταράς; Πού θες να φτάσεις; Ξέχασες να σκέφτεσαι τον εαυτό σου, την αυθυπαρξία σου, την αυτοαξία σου, τις ανάγκες σου και τις εκφάνσεις σου. Δεν είναι αθέμιτο, ούτε κατακριτέο να ακούς τον εαυτό σου και να πράττεις ανάλογα. Τι κάνεις όταν δυσανασχετείς; Όταν διαφωνείς; Όταν «λιμνάζεις»; Αντιδράς; Αντιστέκεσαι; Αναθεωρείς; Ή μήπως σιωπαίνεις; Μήπως στωικά υπομένεις;

Η αυτοπροστασία ως έννοια είναι παρεξηγημένη. Δεν θα πρέπει να συγχέεται ούτε με τον εγωισμό, ούτε με την έπαρση, αλλά ούτε με την «αναισθησία». Η αυτοπροστασία είναι μέρος της αυτογνωσίας και βασίζεται στον αυτοσεβασμό! Σέβεσαι την ίδια σου την ύπαρξη ως ολότητα; Την προασπίζεσαι; Την «ακούς»; Τολμάς να κάνεις τις ανατροπές που έχεις τόσο ανάγκη; Τολμάς να πας κόντρα στους φόβους και στα άγχη της ρουτίνας σου; Έρχεσαι σε ρήξη με τη «βολή» σου;

Η αυτοπροστασία έχει να κάνει κυρίως με τις επιλογές σου, με τον τρόπο που διαχειρίζεσαι μη υγιείς ανθρώπινες σχέσεις και καταστάσεις, με τις «εκτονώσεις» που επιτρέπεις στον εαυτό σου, με τις αλήθειες που λες, με τις αλλαγές που επιδιώκεις, με τα όριά σου που σέβεσαι, με τα «όχι» που θες να πεις, με την ισορροπία που πασχίζεις να εδραιώσεις μέσα σου ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει γύρω σου. Δεν θέλει κόπο η όλη διαδικασία, αρκεί να είναι ξεκάθαρο μέσα σου τι είναι σημαντικό για σένα και τι όχι… και τι κάνεις για αυτό!

Πολλές φορές μόνοι μας, άθελά μας υπονομεύουμε την ψυχική μας ισορροπία. Μένουμε σε εργασίες που μας καταρρακώνουν, σε δεσμούς που μας δυστυχούν, σε συνθήκες που δεν μας εκφράζουν, σε καταστάσεις που μας ασφυκτιούν. Εγκλωβιζόμαστε, καταπιεζόμαστε, «βουλιάζουμε», αλλά παρόλα αυτά σιωπή… αδράνεια… παθητικότητα…! Ακόμα κι αν η ανοχή μας και η παραμονή μας σε ένα συναισθηματικό καθεστώς μη ικανοποίησης είναι προϊόν συνεχούς εκλογίκευσης και συγκατάβασης προς κάποιες κοινωνικές νόρμες, ο ψυχισμός παρόλα αυτά θα έρθει η στιγμή που θα επαναστατήσει! Οτιδήποτε αντιβαίνει τη σταθερότητα, την ηρεμία και την ισορροπία της ψυχής έχει συνέπειες…

Δεν μπορείς να κρυφτείς από έναν εαυτό απογοητευμένο, αποπροσανατολισμένο και «μπουκωμένο». Πολλές φορές και οργισμένο, εξαγριωμένο. Καμία μορφή αδιάλειπτης καταπίεσης δεν γίνεται δεκτή από το «ψυχικό κέντρο» μας. Κανένα άλλοθι, καμία δικαιολογία δεν θα κρατήσουν για πάντα το μυαλό μας σε πλάνη και αμφιβολία. Οι συνειδητοποιήσεις θα γίνουν. Οι αφυπνίσεις θα έρθουν αργά ή γρήγορα. Το ζήτημα τότε θα είναι πόσο χρόνο έχασες και πόσες πληγές μετράς…!

Πηγή: rodiaki.gr