Όσο δε μιλάει το στόμα μας, θα μιλάει το σώμα μας

Τι μας λέει αυτή η φράση; Πώς αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες που τυχαίνουν στη ζωή μας; Κάποιοι εξωτερικεύουν τα συναισθήματα τους στους “σημαντικούς άλλους”, τους ανθρώπους από το περιβάλλον τους που νιώθουν πιο κοντά και άρα μιλάει το στόμα τους πρώτα.

Άλλοι αντιμετωπίζουν στωικά κάθε δυσκολία της ζωής τους, χωρίς να εκφράζονται και να εκτονώνουν την ένταση τους, κάτι που δίνει περισσότερες πιθανότητες να μιλήσει στο σώμα τους πρώτα.

Τι είναι αυτό που συμβάλλει στο πώς θα διαχειριστούμε τις δυσκολίες; Η οικογένεια είναι το πρώτο σύστημα στο οποίο βιώνουμε τις πρώτες δυσκολίες της ζωής μας και οι γονείς μας οι πρώτοι άνθρωποι στους οποίους στρεφόμαστε για στήριξη.

Όλα ξεκινούν από το δεσμό προσκόλλησης τον οποίο αναπτύξαμε με τους γονείς μας. Αν έχουμε αναπτύξει ασφαλή προσκόλληση και οι γονείς ανταποκρίνονταν πλήρως και άμεσα στις ανάγκες μας, αυτό σημαίνει ότι αργότερα ως νήπια, παιδιά και έφηβοι, οι γονείς μας ήταν δίπλα μας χωρίς κρίσεις, επικριτικά σχόλια και ενοχές, αλλά με άνευ όρων αποδοχή και ενσυναίσθηση.

Τα παραπάνω, έχουν ως αποτέλεσμα να θωρακιζόμαστε ως προσωπικότητες, να αναπτύσσουμε υψηλή αυτοπεποίθηση και να βιώνουμε τις δυσκολίες της ζωής ως εύκολα διαχειρίσιμες. Αν οι δυσκολίες της ζωής μας άπτονται ζητήματα υγείας και είναι σοβαρές, τότε και πάλι αν ο δεσμός προσκόλλησης με τους γονείς μας ήταν ο ασφαλής, παρά το γεγονός ότι στην αρχή θα μας σοκάρει η νέα κατάσταση, δε θα αργήσουμε να βρούμε τη δύναμη να το παλέψουμε!

Αντίθετα, αν ο δεσμός προσκόλλησης ήταν αγχώδης-αποφευκτικός, όπου οι γονείς δεν ανταποκρίνονται άμεσα, είναι συνήθως επικριτικοί και αντιδρούν έντονα με θυμό ή/και τιμωρία, ή αγχώδης-αμφιθυμικός, όπου οι γονείς χαρακτηρίζονται από ασταθή απαιτητικότητα και είναι απρόβλεπτοι στην ανταπόκριση τους αγνοώντας τα σήματα του βρέφους, τότε είναι πιο πιθανό να μην εξωτερικεύουμε τα συναισθήματα μας, οπότε να μιλάει το σώμα μας, ή να τα εξωτερικεύουμε με λάθος τρόπο κάνοντας κακό σε εμάς τους ίδιους.

Για παράδειγμα μπορεί να θυμώνουμε με το παραμικρό και να έχουμε ξεσπάσματα, με αποτέλεσμα να εμφανίσουμε υπέρταση ή συχνούς και έντονους πονοκεφάλους ή αν δεν εξωτερικεύουμε καθόλου τα συναισθήματα μας, ενδέχεται να εκδηλωθεί κάποιο αυτοάνοσο νόσημα ή κάποια νεοπλασία (καρκίνος). Στα αυτοάνοσα νοσήματα ο οργανισμός στρέφεται ενάντια στα ίδια του τα κύτταρα για κάποιο ανεξήγητο λόγο, ενώ στις νεοπλασίες στην αναγέννηση των κυττάρων αντί για υγιή γεννιούνται καρκινικά κύτταρα.

Το σώμα μας πάντα μας δίνει κάποια σημάδια προειδοποιητικά ότι κάτι δεν πάει καλά. Εμείς το ακούμε; Όταν αρχίζει να “μιλάει” το σώμα μας αν το ακούσουμε από την αρχή και ανταποκριθούμε σε αυτό που “λέει”, τότε μπορούμε να βοηθήσουμε τον εαυτό μας και να ανατρέψουμε την έναρξη μιας νόσου.

Ακόμα όμως και όταν μία χρόνια νόσος εκδηλωθεί τότε αν απευθυνθούμε σε ειδικό και δουλέψουμε με τον εαυτό μας, τότε η διαδικασία της αυτοίασης μπορεί να ενεργοποιηθεί και είτε να υπάρξει απόλυτη ίαση, είτε σε περιπτώσεις ανίατων νοσών, τα συμπτώματα να υποχωρήσουν και να κερδίσουμε την ποιότητα ζωής που μας αξίζει.

Κρητικού Μαρίνα, kritikou-healthpsy.gr
Ψυχολόγος Υγείας/ Συστημική-Οικογενειακή Σύμβουλος